Album Resistance Is Futile (Deluxe). Umělec Manic Street Preachers. Ke stažení ve formátu MP3 a FLAC. V prodeji na fyzickém nosiči CD. Obsahuje hity ♫ Vivian ♫ In Eternity. Ukázky zdarma k poslechu. Resistance Is Futile (Deluxe) - volume 1. Resistance Is Futile (Deluxe) - volume…. About five years ago, I travelled from Liverpool to Cardiff Castle to see the Manic Street Preachers perform the showpiece leg of their The Holy Bible anniversary tour. . They played their crushing third album in full, followed by a selection of ‘greatest hits’, starting with ‘The Everlasting’, the opening track from the album that has gone down as their populist peak, This Is My Truth The run-up to Resistance Is Futile has been notable for the unusually pessimistic, downbeat tone the band’s principal spokesperson has taken in interviews, describing the band as “being in a funny place” and without a clear direction on how (or even if) they could follow up on the high concepts of the dazzling Futurology. Resistance Is Futile. Manic Street Preachers. The Holy Bible (10th Anniversary Edition) Manic Street Preachers - Elvis Impersonator: Blackpool Pier (Audio) 3:30; Welsh trio Manic Street Preachers release their 13th album Resistance Is Futile on April 6, 2018, via Columbia/ Sony.. Talking about their first new album since Futurology in 2014 the band said: “The main themes of Resistance Is Futile are memory and loss; forgotten history; confused reality and art as a hiding place and inspiration. Manic Street Preachers in 2010. From left to right: James Dean Bradfield , touring member Wayne Murray, Nicky Wire and Sean Moore ; the open microphone on the far right is a traditional memorial to former member Richey Edwards , who disappeared in 1995. rjBjfVe. A Franz von Stillfried-Ratenicz photograph called ‘Samurai Warrior 1881’ adorns the sleeve of the Manics’ 13th album, ‘Resistance Is Futile’. It’s a snapshot of one of the very last warriors of his kind. Much like the record’s title itself, is this a call to arms in the face of the changing tide, or an acceptance of defeat? “People get tired, people get old – people get forgotten, people get sold,” pines James Dean Bradfield on opener ‘People Give In’, but rather than collapsing under the weight of the sorrow at how “there is no theory of everything”, the band gloriously rise from the ashes – driven by their hardened will just to exist and grow stronger. ‘Liverpool Revisited’ carries that same defiant spirit. Whereas ‘SYMM [South Yorkshire Mass Murderer]’ from 1998’s ‘This Is My Truth Tell Me Yours’ was a song lost, lonely and aghast in the horror of the Hillsborough disaster and subsequent corruption, here Nicky Wire’s words celebrate the brotherhood and tenacity of the people of Liverpool in their victory for the lost 96. Oh, and to dispel the myth that Wire can’t play for shit – that’s his guitar solo. The lush abandon of ‘Hold Me Like A Heaven’ makes for a true album highlight, as the band come as close to hope as the Manics possibly can when they admit: “I hate the world more than I hate myself”. Their classic autumnal euphoria also drenches recent single ‘International Blue’ – the “sister song” to debut album classic ‘Motorcycle Emptiness’ – and showcases their idiosyncratic knack of writing arena-ready anthems that smuggle in curveball cultural references. This time, it’s honouring the vision of French artist Yves Klein, and it’s a greatest hit for a band with too many to mention. The joyous bounce of ‘Vivian’ recalls the life of nanny-turned-street-photographer Vivian Maier, while ‘Dylan And Caitlin’ also looks externally for inspiration as the band recruit the criminally underrated Catherine Anne Davies, AKA The Anchoress, to deliver an ode to the doomed love of Dylan and Caitlin Thomas. File it alongside ‘Little Baby Nothing’ and ‘Your Love Alone’ under ‘greatest Manics duets’. ‘Sequels Of Forgotten Wars’ continues the thread of European influences and the haunted machine pulse that we heard on their last album, ‘Futurology’, while ‘In Eternity’ too has that glacial and alien shimmer of Bowie’s seminal 1977 album ‘Low’. The only real criticism of this record is that is doesn’t have the same sense of adventure as its predecessor, where the band were trying to find a new version of themselves. But it adopts the punk snarl of their debut album, ‘Generation Terrorists’, and the opulent, widescreen ambition of their fourth, ‘Everything Must Go’, allowing the band to spiritually bloom. Buy now: Manic Street Preachers tickets at the NME ticket shop The true character of this 13th album probably lies on ‘Distant Colours’ and ‘Broken Algorithms’ – lamenting how transient culture has become, how social media and fake news have diluted knowledge in the echo chamber of digital hiss and zeroes and ones. The band who once told you to know your enemy now realise that the enemy is omnipresent, yet also invisible and unknowable. Still, the Manics are kicking against the pricks just as hard as ever. In their existence alone they continue to fight the good fight – but the sheer scale, pop-pomp and balls on show here render their survival an absolute victory. Resistance may be futile, but the Manics continue to advance. Wykonawca: Manic Street PreachersWytwórnia: Sony Music PolandRok wydania: 2021Tym razem stawiają czoła lockdownowi i jego wpływom na ludzkość; ale, co ciekawe, nie nazywają rzeczy po imieniu. Jak zapowiadał James Dean Bradfield, nie ma sensu kopać leżącego, w tym przypadku wszystkich nas, uzewnętrzniając się jak to jest źle, depresyjnie i strasznie. To wiemy. Manics postawili na bycie sobą i po prostu wydanie kolejnej płyty przy zachowaniu swojej naturalnej tożsamości. Nawet bez udziału Covidu, muzyka Manics nie opływa w wesołe klimaty; dlatego też, a może tym bardziej, ich nowy krążek wypada wyjątkowo krzepiąco, o ile nie radośnie. Łatwo jest się z nim zaprzyjaźnić, co potwierdził wynik sprzedaży. Ewidentnie, Covid rozbudza chęć obcowania z muzyką. The Ultra Vivid Lament już na starcie zachęca do zagłębienia się w jego treść efektowną, jakże współczesną pod kątem designu okładką. I za nią, łeb w łeb, idzie brzmienie, subtelne acz dosadne. Już trzy lata temu Manics dali sygnał, jakie rozwiązania dźwiękowe interesują ich dziś; mimo to, Resistance Is Futile, pomimo efektowności i świeżości w lekko zastałym dorobku Manics, nie pobudził aż tak wyraźnie, jak Lament. Ich naturalnie cierpki stosunek do świata został z łatwością zagrzebany we frapujących słowach, chwytliwych melodiach i elektronicznej dbałości o detal. Nie słychać tu tych samych Manics, którzy najpierw wyskoczyli przed szereg na początku lat 90., a później podbili listy przebojów przełomowymi albumami. Tymi samymi, których niewyprzedany nakład zalega dziś w UK półki sklepów typu ‘wszystko po funta’. Dzisiejsi Manics zaczynają się gdzieś na płycie Futurology, dlatego tym bardziej warto sięgnąć po Lament, aby sprawdzić, dokąd to wszystko zaprowadziło. Rozbierając album na czynniki pierwsze, czyli piosenki, Lament to doskonale zgrany i sprzężony zwrotnie zbiór samych doskonałych numerów. Już na starcie wita nas „Still Snowing In Sapporo”, którego słowa można rozumieć, jako bezpośrednie nawiązanie do wciąż niewyjaśnionej historii Richey Edwardsa, zaginionego członka zespołu. Potem przeboje – słusznie wybrane na single „Orwellian” i „The Secret He Had Missed”, które nuci się już po pierwszym przesłuchaniu. Ale najlepsze dopiero przed nami. Płyta skrywa wiele skarbów, czego nie można powiedzieć o wszystkich longplayach z przeszłości Manics. „Diapause” to żywe złoto, podobnie jak „Blank Diary Entry” z gościnnym wokalem Marka Lanegana. A na sam koniec przecudowne, jakże wymowne „Afterending”. Najsilniejszym jednak numerem na płycie są „Complicated Illusions”, jedna z tego rodzaju piosenek, które powodują, że zatrzymujemy się w pół słowa, w pół kroku, aby sprawdzić, kto tak pięknie gra. Lament należy do tych płyt, których słucha się jednym tchem. A po wybrzmieniu ostatniego numeru chcemy od razu puścić ją od początku. Być może właśnie dlatego w wersji deluxe dostajemy drugi krążek z wersjami akustycznymi całego albumu, w surowych formach demo. Są one równie ciekawe, co wersje końcowe, pokazując jak skutecznym wokalistą i inteligentnym tekściarzem jest Bradfield. Zresztą, nie tylko on; Manics jak zawsze dzielą zasługi po równo, dlatego też nie sposób zapomnieć ani o Seanie Moore, a przede wszystkim o Nickim Wire, dla którego, z osobistych powodów, Lament jest krążkiem wyjątkowym. Cieszy mnie, że weteranom alternatywnego grania, którzy osiągnęli sukces komercyjny, ciągle się chce i wciąż potrafią robić muzykę w swoim znanym i lubianym stylu, bez męczącego powtarzania wciąż tych samych schematów. Nawet, jeśli wszystkie utwory, jakie przez lata napisali, są błędnym pościgiem za doskonałością osiągniętą na „Motorcycle Emptiness”. Autor: Jakub Oślak At first glance, the title of Manic Street Preachers’ 13th album hits like one among the many ebullient slogans they’ve fired out over the years. All rock’n’roll is homosexual! Self-disgust is self-obsession! Resistance is futile! Yet their latest aphorism, an unlikely borrowing from hive-minded Star Trek villains the Borg, comes as loaded with melancholy as provocation. These songs, in which the rough-edged art-punk core of the Manics’ earliest days needles through mature, accomplished lushness, are heavy with a sense of the passing of all things and an uncertainty about their place in the world: “There will be no parades for the likes of us / The wars we fight are doomed to be lost,” frets the glitteringly sharp Sequels of Forgotten Wars. For every note of defeat, though, there’s a roar of defiance. People Give In also asserts that “people stay strong”, its music box-like guitar line ricocheting anxiously up and down before resolving into a sunburst-through-clouds riff’n’string chorus. International Blue’s tribute to Yves Klein, too, glows with bright energy and hope, while Dylan & Caitlin, featuring the Anchoress, turns the darkness of the Thomases’ alcoholic romance into an effervescent homage to Don’t Go Breaking My Street Preachers: Resistance Is Futile – trailerJust as he did with 2014’s hard-to-follow triumph Futurology, Nicky Wire has hinted that Resistance Is Futile is “either a new era or the end”. “What is the future of the future?” riddles James Dean Bradfield on Hold Me Like a Heaven, in which “tattered manifestos litter the mind”. In place of certainties, comfort comes in the form of a ravishing chorus buoyed by warm woahh-ohhh-ohhhs. If this Sailing to Byzantium period didn’t suit them so well, you’d wish the Manics would stop being so hard on themselves. You can see why a band fond of grand statements, such as taking Noam Chomsky samples to the top of the pop charts, would question if just releasing more excellent Manic Street Preachers albums was enough. But their willingness to turn an ever-critical eye on themselves as well as on a changing world is what makes Resistance Is Futile so emotionally engaging, and more than enough to justify the future of their future. "W tak brzydkich czasach jedynym prawdziwym protestem jest piękno" - takie motto przyświecało grupie podczas pracy nad 13. studyjnym albumem. Walijski Manic Street Preachers słynie ze swoich lewicujących poglądów, a słowa walki z systemem nie schodzą z ich ust. Jak mało który zespół, wypracowali umiejętność tworzenia rewolucyjnych hymnów, świetnie nadających się do wspólnego śpiewania. Tak brzmią zagrane z dużą siłą "Broken Algorithms", "A Song For The Sadness" i przede wszystkim "International Blue" - utwór o radosnej melodii i nośnym refrenie. Świetnie do nucenia nadaje się także power-ballada "Distant Colours". Walijska grupa ma swoje charakterystyczne brzmienie i nie sposób pomylić ich z kimkolwiek. Problem jednak w tym, że piosenki są bardzo podobne do siebie i po pewnym czasie płyta zaczyna nużyć. Małą odmianę przynosi zaśpiewany w duecie z wokalistką The Anchoress utwór "Dylan & Caitlin" czy rozjaśniony brzmieniem klawiszy "In Eternity". W połowie "Resistance is Futile" jakby zabrakło zespołowi prądu i to napięcie nie pojawia się już do samego końca. Grzegorz Dusza SONY saferłel Użytkownik Posty: 16587 Rejestracja: 21:54 Kontakt: Manic Street Preachers - Resistance is Futile Premiera 8 kwietnia. Resistance Is Futile', the band's 13th studio album, heralds a return to a classic Manics sound described by the band as "widescreen melancholia". The songs on the album are the first recorded in the band’s new Door to the River studio (near Newport). Of their first new recordings in four years, the band said: "The main themes of ‘Resistance is Futile’ are memory and loss; forgotten history; confused reality and art as a hiding place and inspiration. It’s obsessively melodic - in many ways referencing both the naive energy of ‘Generation Terrorists’ and the orchestral sweep of ‘Everything Must Go’. After delay and difficulties getting started, the record has come together really quickly over the last few months through a surge of creativity and some old school hard work." Bardzo cieszy mnie ten news. All music discussion is a continuation of war by other means. ~ an enlightened author dobra książka + kocyk + gin z tonikiem + miauczenie kota + ambient dub w głośnikach + JetEffect 7™ Tomekk Użytkownik Posty: 7365 Rejestracja: 14:36 Kontakt: Re: Manic Street Preachers - Resistance is Futile Post autor: Tomekk » 20:44 Do kwietnia jeszcze sporo czasu. dziobaseczek Użytkownik Posty: 1201 Rejestracja: 20:08 Re: Manic Street Preachers - Resistance is Futile Post autor: dziobaseczek » 7:44 Safer, ty jeszcze wierzysz w to, że oni są w stanie wykrztusić składne i porywające jednocześnie wydawnictwo? Można wzdychać do ich nowych kompozycji, ale nie jestem w stanie ich nawet postawić przy klasycznych kompozycjach. Powiem więcej - chyba mi szkoda czasu i słuchu na to. Obym się mylił. Dajcie znać, czy jest to warte choćby funta kłaków. saferłel Użytkownik Posty: 16587 Rejestracja: 21:54 Kontakt: Re: Manic Street Preachers - Resistance is Futile Post autor: saferłel » 9:16 Oczywiście. Ostatnia płyta bardzo przyjemnym uzupełnieniem ich jakże bogatego katalogu. Dopóki nagrywają dobre piosenki, to nie mam potrzeby na siłę stawiać ich nowego materiału w jednym rzędzie z klasykami. Trzeba zawsze unikać takich praktyk, o ile głowa pozwala. Może to wyżej tłumaczy, dlaczego jesteś tak bardzo zaopatrzony w te nowe, wpół anonimowe kapele, uciekając przy tym w ich objęcia kosztem grup pokroju MSP. Ja wciąż uznaję Walijczyków za potrzebne ogniwo sceny pop-rockowej, szczególnie w obliczu braku ewidentnych następców. All music discussion is a continuation of war by other means. ~ an enlightened author dobra książka + kocyk + gin z tonikiem + miauczenie kota + ambient dub w głośnikach + JetEffect 7™ Wróć do „Albumy studyjne” Przejdź do Forum ↳ Zasady ↳ Sprawy techniczne ↳ Archiwum - myBB ↳ Archiwum - phpBB3 ↳ Archiwum ↳ Zlot Społeczność ↳ Moja Republika ↳ AKT! ↳ topy ↳ podsumowania ↳ playlisty ↳ albarn ↳ topy, inne ↳ Aro ↳ ↳ bear ↳ topy wszech czasów ↳ test ↳ topy wykonawców ↳ bearlista - podsumowania i statystyki ↳ inne ↳ Brian ↳ topy, podsumowania ↳ dziobaseczek ↳ furbul ↳ topy, podsumowania ↳ Geephard ↳ Krzysiek ↳ audycja Astrolog ↳ Gary ↳ Strona ↳ topy, podsumowania ↳ topy, podsumowania ↳ Lemmy ↳ Topy i podsumowania ↳ Komentowanie Astrologa ↳ lady ↳ inżynierek ↳ Playlisty ↳ mateusz ↳ kacper94 ↳ topy, podsumowania ↳ moje topy ↳ kajman ↳ Miszon ↳ mrsap ↳ PaTToN ↳ topy, podsumowania, inne ↳ topy, podsumowania ↳ Dookoła listy ↳ Topy ↳ ↳ topy, podsumowania ↳ topy, podsumowania, inne ↳ prz_rulez ↳ topy, podsumowania, inne ↳ cyraneczka ↳ rafal92 ↳ saferłel ↳ Duality ↳ podsumowania i statystyki ↳ emigrant ↳ topy ↳ kleschko ↳ jotem3 ↳ Starless ↳ Topy, podsumowania ↳ ku3a ↳ stavanger ↳ Lilian ↳ topy, podsumowania ↳ Melomaniak ↳ topy, podsumowania ↳ miniu ↳ pabloyd ↳ archiwum ↳ thestranglers ↳ topy ↳ TomaszBr ↳ koncerty ↳ Paweł ↳ tomas585 ↳ Talvi ↳ doorbelll ↳ gżegoż ↳ topy, podsumowania ↳ wwas ↳ Macbeth ↳ Tomekk ↳ Yacy ↳ Lopez ↳ adameria ↳ piotreklp3 ↳ [Nieaktywni] ↳ uzi ↳ topy, podsumowania ↳ ↳ Yoda ↳ topy, podsumowania ↳ Top3 ↳ adik303 ↳ meni ↳ topy, podsumowania ↳ topy, podsumowania ↳ Adameks ↳ lista list ↳ topy, podsumowania ↳ Neo01 ↳ Kertoip ↳ Podsumowania ↳ tsch ↳ Podsumowanie utworów ↳ topy, podsumowania, inne ↳ Podsumowanie płyt ↳ Konkursy, zagadki i zabawy ↳ Topy ↳ Astrologi I Dekady XXI wieku ↳ Muzyczne Euro 2012 ↳ Plebiscyt filmowy 2011 ↳ Plebiscyt filmowy 2012 ↳ Plebiscyt filmowy 2013 ↳ Plebiscyt filmowy 2014 ↳ Plebiscyt filmowy 2015 ↳ Plebiscyt filmowy 2016 ↳ Plebiscyt filmowy 2017 ↳ Plebiscyt filmowy 2018 ↳ Plebiscyt filmowy 2019 ↳ Lipa Miszczuff ↳ Mazianie ↳ Strefa Gier ↳ mycharts Muzyka ↳ Wydawnictwa ↳ Albumy studyjne ↳ 2018 ↳ 2017 ↳ 2016 ↳ 2015 ↳ 2014 ↳ 2013 ↳ 2012 ↳ 2011 ↳ 2010 ↳ 2009 ↳ EP, single, pojedyncze utwory ↳ Mashupy ↳ Live, DVD, składanki, reedycje ↳ Simon3rd ↳ eNinja ↳ Tematy muzyczne ↳ Wykonawcy ↳ Koncerty ↳ 2011 ↳ 2010 ↳ 2009 ↳ Festiwale, imprezy ↳ Inne wydarzenia ↳ Oficjalne listy ↳ Toppowanie ↳ Do Topu płyt ↳ Wykonawcy ↳ Anna Maria Jopek ↳ Breakout ↳ Deep Purple ↳ Marillion ↳ Marek Grechuta ↳ Niemen ↳ Nirvana ↳ Perfect ↳ Pidżama Porno ↳ Sigur Rós ↳ Stare Dobre Małżeństwo ↳ Strachy na Lachy ↳ System of a Down ↳ The Beatles ↳ The Cure ↳ The White Stripes ↳ Tool ↳ 2018 ↳ 2017 ↳ 2016 ↳ 2015 ↳ 2014 ↳ 2013 ↳ 2012 ↳ 2011 ↳ 2010 ↳ 2009 ↳ 2000-2008 ↳ 1990-1999 ↳ 1980-1989 ↳ 1970-1979 ↳ Pozostałe Hyde Park ↳ Na drugim brzegu tęczy ↳ Sport ↳ IO Rio 2016 ↳ ZIO Soczi 2014 ↳ Piłka nożna ↳ Euro 2012 ↳ Mundial 2014 ↳ IO 2012 ↳ Siatkówka ↳ Koszykówka ↳ Snooker ↳ Tenis ↳ Lekkoatletyka ↳ Sporty walki ↳ Kolarstwo ↳ Sporty wyścigowe ↳ Sporty zimowe ↳ Piłka ręczna ↳ Kino ↳ Zapowiedzi ↳ Filmy ↳ Nominowane - Plebiscyt filmowy 2012 ↳ Plebiscyt filmowy 2013 ↳ Plebiscyt filmowy 2014 ↳ Plebiscyt filmowy 2015 ↳ Plebiscyt filmowy 2016 ↳ Plebiscyt filmowy 2017 ↳ Plebiscyt filmowy 2018 ↳ Festiwale, przeglądy, imprezy ↳ Obraz ↳ TV ↳ Serial ↳ Teatr ↳ Wydarzenia ↳ Plebiscyt Filmowy 2017 ↳ Literatura ↳ Książka ↳ Komiks ↳ Wydarzenia ↳ Radio 357 ↳ Radio Nowy Świat ↳ Reszta działów ↳ Humor ↳ Społeczeństwo ↳ Nauka ↳ Media ↳ Gry ↳ Nowe technologie ↳ Zdrowie ↳ Żywność

manic street preachers resistance is futile recenzja